...Og það var eins og...

...einhver hefði sogið úr mér alla lífs- og sálarorku í gær sveimérþá...tussulegri og myglaðri hef ég ekki verið í laaangan tíma...oooog það útskýrir bloggleti þar sem ég hafði akkúrat ekkert spennandi að segja...eða jú...ég hafði svo sem fullt spennandi að segja...bara hefði sagt svo leiðinlega frá því...svo ég ákvað að hlífa ykkur fáu hræðunum sem actually kíkið hérna inn á daginn...

...eeeen annars er það helgin sem er efst í huga...úfff...og ástæða tussuleikans (is that even a word?!) í gær...

...Liljan var það sniðug að fara á fyddlerí báða dagana...mjög óvænt reyndar á föstudag þar sem skyndiáfengissýki greip um sig í litla stóra mallanum og ekki skemmdi fyrir að leiklistartíminn var cancelaður á laugardagsmorguninn þannig að maður hafði færi á því að sofa út...eeeeen auðvitað nýtti ég mér það tækifæri ekki...heldur var vöknuð fyrir allar aldir og brunaði upp í Kringlu eins og fæðingarhálfvitinn sem ég er til að reyna að kaupa einhvern þynnkumat...og eftir mikið þan og alltof mikið nammi í Kringlunni endaði maður í Smáralind eins og fíbbl í röð á Burger King...og fékk því væga matareitrun...

...laugardagskvöldinu var svo beðið með eftirvæntingu...um 17-leytið dreif ég mig í sturtu og reynid að hressa upp á mitt annars þunna andlit og skundaði til Siggu Völu þar sem við töltum yfir í Laugardagshöll á eitthvað bítlashow sinfoníuhljómsveitarinnar...

...ég gæti talað um þetta show 2 tíma á dag alla daga þangað til ég dey en gæti samt ekki náð að útskýra hvað það var ömurlegt...jeeeesus bobby....

...showið byrjaði ágætlega...sinfó með einhverja svona instrumental Bítla-syrpu sem lofaði bara helvíti góðu...svoooo byrjaði slátrunin...byrjaði á einhverjum feitum kaddli með svipu í alltof litlum hommalegum búning sem baulaði eitthvað á ensku sem örugglega enginn skildi...svo byrjaði söngurinn...ja eða "söngurinn" öllu heldur...fyrst hélt ég að ég væri bara þunn og vitlaus...og kynni þar af leiðandi ekki að meta svona gæða-show...eeen þegar Sigga var farin að ókyrrast í sætinu og blána og froðufella af vitleysunni upp á sviði þá vissi ég að það var ekki allt með felldu...eeen ég gaf essu sjéns...ég meina...The Long and Winding Road er nú erfitt laga að syngja...sérstaklega þegar maður lítur út eins og karakter úr Sesame Street sem lætur mömmu sína sauma á sig fötu úr gömlum efnisbútum...eeeeen mér var nóg boðið í lokalaginu...sem er eitt af mínum uppáhaldslögum....Sjálf Penny Lane var tekið og nauðgað til óbóta og henni skyrpt út um óæðri endann...og það var ekki einungis illa sungið...heldur reyndu þessir fávitar að mynda einhverja svona sveitaballa-stemmningu...og fengu meira að segja sauðina í áhorfendasalnum til að syngja með og hvaðeina...ljós slökkt...hneig hneig hneig...og lömbin standa upp og klappa og klappa og klappa og klappa...ég hvísla að Siggu Völu...„eigum við ekki að fara út í hléi?"...og það er sko enginn vafi í hennar huga...á leiðinni út heyrir maður raddir dásama sýninguna...„Vááá hvað þetta er flott"...og þá hugsar maður hvort að listaskynið sé farið að gefa sig...eeen þegar maður mætir Pálma Gunnars í anddyrinu...þá gerir maður sér grein fyrir að maður er sá heilbrigði...

...svo var bara dottið í það um kvöldið...og öll heimsins vandamál rædd...og drukkið White Russian...og skellt sér á Ölstofuna...og drukkið aðeins meira...og étinn Subway með extra-súrum gúrkum...og vaknað næsta morgun....og skriðið fram í sófa með sæng...og sofið allan daginn...og farið í matarboð til systu...og farið heim að sofa...og vaknað tussulegur í vinnuna...

...þar hafiði það...gleðilega vinnuviku...
Stay black - Salinto!