...Og í framhaldi...
...af tilfinninganæmu færslunni hér á undan þá kemur hér texti...Good Feeling með Violent Femmes er eitt af þessum lögum sem hafa náð mér í gegnum tíðina...var búin að gleyma því og ekki búin að hlusta á það lengi...en það kemur mér alltaf í gott og þægilegt skap...check it...
Good feeling,
won't you stay with me just a little longer
It always seems like your leaving
When I need you here just a little longer
Dear lady there's so many things,
that I have come to fear
Little voice says I'm going crazy,
to see all my worlds disappear
Vague sketch of a fantasy,
laughing at the sunrise
Like he's been up all night
Oh slippin' and slidin'
What a good time but now,
have to find a bed
that can take this wait
Good feeling,
won't you say stay with me just a little longer
It always seems like your leaving,
when I know the other one just a little too well
Oh dear lady,
won't you stay with me just a little longer
You know it always seems like your leaving,
when I need you here just a little longer
Stay black - Salinto!
30.9.08
...Og þó það sé ekki alveg...
...tímabært þá er ég strax farin að hugsa um hvernig það verður að flytja heim um jólin...og koma aldrei aftur til Árósa...eða sem sagt flytja ekki aftur til Árósa...
...þessi hugsun sló mig í dag í skólanum...þegar ég var að gantast með skólafélögum mínum eins og gerist svo oft...og maður ropar og prumpar og segir lélega brandara og er pirraður og grætur og hlær og allir taka manni eins og maður er...sumir fara í gegnum allt lífið án þess að finna svoleiðis félagsskap og hér er ég...með þetta allt...get eytt tímunum saman með sumum manneskjum án þess að segja orð en líða samt svo yndislega vel...ég get talað af þeim hausinn um allt sem gerir mig leiða eða hamingjusama og þær hlusta...ég get rifist við þau einn daginn og næsta dag er allt gleymt og allt heldur áfram að rúlla og enginn leiður út í neinn...
...og þegar ég hugsa til baka um þessi þrjú ár þá get ég ekki borið þau saman við neitt í mínu lífi...þau eru búin að vera yndisleg...þrátt fyrir margt leiðinlegt og ömurlegt og endalaust mörg tár þá er ég búin að læra hrikalega mikið...get aldrei komið því niður á blað...geymi það bara í hjartanu og heilanum og reyni að miðla því í öllu sem ég geri...því bráðum fer maður út í hinn raunverulega heim...og hvað tekur við þá? ég hef ekki hugmynd og það er ótrúlega spennandi...en líka afskaplega ógnvekjandi og skrýtið...hvað ber framtíðin í skauti sér? er ekki best að láta það liggja milli hluta og láta það bara koma í ljós...ég held það...
...veit ekki hvaðan þessi ægilega þörf til að tjá mig kom en mér hefur alltaf fundist gott að skrifa hluti niður á blað þegar mig langar til...og oftar en ekki er það gott til að hreinsa hugann...
...en niðurstaðan er að ég er hamingjusöm...held ég hafi aldrei verið svona hamingjusöm...og ég ætla að reyna að njóta þess þessa síðustu mánuði í Danmörku...ætla að reyna að njóta fólksins sem ég elska út af lífinu...og koma svo heim og elska fólkið mitt þar...því það er líka frábært...ef ég gæti bara soðið þessa tvo heima saman þá væri lífið fullkomið...
...ég vildi bara óska að allir gætu gengið í gegnum það sem ég hef gengið í gegnum síðustu ár...
...og skólinn minn er að fara að loka...og hvenær hitti ég allt fólkið sem ég hef kynnst síðustu þrjú ár aftur? hver veit...það fer náttúrulega eftir því hve mikið ég legg mig fram við það...en þeir sem mér þykir mest vænt um verða allavega alltaf í hjarta mínu...það tekur enginn þessi þrjú ár af mér og það er fyrir öllu...
...ég ætla ekki að afsaka þessa færslu þó hún virki kannski soldið mikil steypa...þið kjósið að lesa hana eður ei...og ef þið lesið þetta þá hafið þið komist í gegnum þetta allt...frekar tilgangslaust fyrir ykkur en ég kom þessu af hjarta mínu...
...ég sendi fullt af ást út í heiminn...brosi framan í hann og hann brosir á móti...
...takk fyrir og góða nótt...
Stay black - Salinto!
...tímabært þá er ég strax farin að hugsa um hvernig það verður að flytja heim um jólin...og koma aldrei aftur til Árósa...eða sem sagt flytja ekki aftur til Árósa...
...þessi hugsun sló mig í dag í skólanum...þegar ég var að gantast með skólafélögum mínum eins og gerist svo oft...og maður ropar og prumpar og segir lélega brandara og er pirraður og grætur og hlær og allir taka manni eins og maður er...sumir fara í gegnum allt lífið án þess að finna svoleiðis félagsskap og hér er ég...með þetta allt...get eytt tímunum saman með sumum manneskjum án þess að segja orð en líða samt svo yndislega vel...ég get talað af þeim hausinn um allt sem gerir mig leiða eða hamingjusama og þær hlusta...ég get rifist við þau einn daginn og næsta dag er allt gleymt og allt heldur áfram að rúlla og enginn leiður út í neinn...
...og þegar ég hugsa til baka um þessi þrjú ár þá get ég ekki borið þau saman við neitt í mínu lífi...þau eru búin að vera yndisleg...þrátt fyrir margt leiðinlegt og ömurlegt og endalaust mörg tár þá er ég búin að læra hrikalega mikið...get aldrei komið því niður á blað...geymi það bara í hjartanu og heilanum og reyni að miðla því í öllu sem ég geri...því bráðum fer maður út í hinn raunverulega heim...og hvað tekur við þá? ég hef ekki hugmynd og það er ótrúlega spennandi...en líka afskaplega ógnvekjandi og skrýtið...hvað ber framtíðin í skauti sér? er ekki best að láta það liggja milli hluta og láta það bara koma í ljós...ég held það...
...veit ekki hvaðan þessi ægilega þörf til að tjá mig kom en mér hefur alltaf fundist gott að skrifa hluti niður á blað þegar mig langar til...og oftar en ekki er það gott til að hreinsa hugann...
...en niðurstaðan er að ég er hamingjusöm...held ég hafi aldrei verið svona hamingjusöm...og ég ætla að reyna að njóta þess þessa síðustu mánuði í Danmörku...ætla að reyna að njóta fólksins sem ég elska út af lífinu...og koma svo heim og elska fólkið mitt þar...því það er líka frábært...ef ég gæti bara soðið þessa tvo heima saman þá væri lífið fullkomið...
...ég vildi bara óska að allir gætu gengið í gegnum það sem ég hef gengið í gegnum síðustu ár...
...og skólinn minn er að fara að loka...og hvenær hitti ég allt fólkið sem ég hef kynnst síðustu þrjú ár aftur? hver veit...það fer náttúrulega eftir því hve mikið ég legg mig fram við það...en þeir sem mér þykir mest vænt um verða allavega alltaf í hjarta mínu...það tekur enginn þessi þrjú ár af mér og það er fyrir öllu...
...ég ætla ekki að afsaka þessa færslu þó hún virki kannski soldið mikil steypa...þið kjósið að lesa hana eður ei...og ef þið lesið þetta þá hafið þið komist í gegnum þetta allt...frekar tilgangslaust fyrir ykkur en ég kom þessu af hjarta mínu...
...ég sendi fullt af ást út í heiminn...brosi framan í hann og hann brosir á móti...
...takk fyrir og góða nótt...
Stay black - Salinto!