Og stundum þarf maður spark í rassinn...

...meeeen...ég komst að því síðasta fimmtudag hvað ég er óstjórnlega heppinn einstaklingur...heppin að því leiti að ég hef enn trú á lífið og mér er frjálst að gera nokkurn veginn það sem ég vil...ég er frjáls eins og fuglinn er...frjáls og ég skemmti mér...djííí...held að frelsi sé mjög vanmetið..eitt af þessum hlutum sem maður saknar ekki fyrr en það er farið...flogið út um gluggann...en já...þetta spark í andlega rassinn kom á þeim sveitta og ómerka stað NASA...nei ég var ekki þar á fyddleríi (geri þau mistök ALDREI aftur)...en já..ég var á leikriti..eða einleik sem heitir Sellófon með keddlingaklúbbnum í vinnunni....hef aldrei gert neitt með þeim áður...kannski útaf því að það er aldrei vín í boði..en ég ákvað að sýna loksins lit og skella mér með þeim á gamaneinleik...og já...eins og ég segi þá fylltist ég þvílíkri ánægju en samt dapurleika yfir að sjá hvernig fer fyrir manni á endanum..þegar maður er búinn að finna sér kaddl og eignast börn þá bara er allt í einhverju basli..ég neita að trúa að það þurfi að vera svona hjá öllum...ég neita að kaupa að líf mitt stoppi og verði að martröð þegar ég eignast barn...auðvitað eru börn æðisleg og veit mann svo óendanlega mikla ánægju og ást en ég meina common!! Myndin sem teiknuð var að mömmunni í leikritinu var hræðileg og allt það sem mig langar ekki að vera...jiddúddamía...nei takk...en leikritið var fyndið sko á köflum...hefði örugglega fílað það betur ef ég hefði geta fundið mig í karakternum...en augljóslega gerði ég það ekki þar sem ég er síngul, á heima hjá mömmu og pabba og eini karlmaðurinn sem ég elska meira en allt er hundurinn minn...eeeen...þetta gerði mér gott og sýndi mér eingöngu það að ég verð að lifa lífinu meðan ég get...því greinlega stoppar það um þrítugt....
Stay black